Schuilen onder de hoepelrok
© unsplash.com/fr/@noahbuscher
An Devroe geeft ons een inkijk in haar belevenissen tijdens de workshop “Theater van het leven” door Peter De Graef
Wat zijn we toch malle wezens. Of nee, wat hebben we toch malle hoofden. Of nog maller, al die waarheden waaraan die hoofden zich vastklampen. En die dan maar verdedigen, de hele dag door, een leven lang. “Dat kan écht niet!” en “Zó zit dat!”
Tijdens de workshop ‘Het theater van het leven’ met acteur en schrijver Peter De Graef in het Stiltepaviljoen in Halle werden we vriendelijk te kijk gezet. In de eerste plaats aan onszelf.
Hoeveel energie komt er niet vrij, besef ik sindsdien elke dag meer, als we stoppen met onze zogenaamde waarheden te verdedigen. Al begin je nog maar met eentje. Want wat kunnen emoties als kwaadheid en verdriet ons leegzuigen.
Het verloop van de workshop moet je vooral zelf ervaren. Daarom verklap ik niet veel. Opschrijven wat er tijdens een korte meditatie door ons heen was gegaan. Ons dan verbeelden hoe al die besognes worden gedeclameerd. Bijvoorbeeld door een actrice die in een enorme hoepelrok het podium opkomt. Het is bevrijdend om achteraf om jezelf te lachen, om je patronen, waaraan je vastzit, waardoor je vastzit. Het is mooi dat achteraf steeds minder lang op zich laat wachten.
Ik ga nu elke dag wat zitten, zoals De Graef mediteren noemt, om naar dat theater te kijken. Om daarna te zeggen, ’t was schoon of lelijk, maar ik ga nu wat leven.
An Devroe
Verwante artikels
