Het Theater van het leven door Frederick

Hoe beleefde Frederick de workshop “Theater van het leven” door Peter De Graef ?

’s Morgens onderweg naar de workshop van Peter De Graef in Halle, denderend in de auto op de troosteloze N7.  Beetje onwezenlijk om dan terecht te komen in het Stiltepaviljoen, een uit gerecupereerde balken van paardenstallen opgetrokken dojo (plaats van beoefening) in het midden van de natuur. En bijzonder om in zo’n van rust doordrongen ruimte aan de slag te gaan met theater (en veel meer). Bij één van de oefeningen maakte de aangrenzende zentuin en het omringende park met eeuwenoude bomen het meditatieve decor uit. 

De toon was snel gezet. Theater spelen is niet moeilijk, stelde Peter inleidend en plagerig. Als kinderen vergaten we onszelf de hele tijd in het plezier van het acteerspel. Maar we hebben geleerd om naar onszelf te kijken vanuit de blik van de ander- eindeloze zelfreflectie en onzekerheid. Dat is de moeilijkheid, de drempel. 

We kregen opdrachten die ons aanzetten om uit onze geautomatiseerde, mentale gewoontes te stappen om zo tot markante ervaringen te komen, voor éénieder verschillend. Eerst kwam het denken aan de beurt. Hoe zit het met mijn ego, de controleur die op alles commentaar heeft? Wat zegt die allemaal? Ben ik dat? Wat zijn mijn gedachten eigenlijk? Ben ik me doorgaans bewust van die commentaarstem?    

Er is niet alleen maar het denken. Hoe zit het met ons contact met diepere dimensies van ons mens-zijn? Stapsgewijs exploreerden we de innerlijke lagen en telkens liet (een terugblik op) de opdracht je toe om als een vorser naar je innerlijke leven te kijken. Ervaringen werden gedeeld in vertrouwen en zonder verplichting. Peter gaf elke getuigenis bestaansrecht en zijn terloopse bedenkingen en vragen deden ons perspectief soms kantelen. Verbazing en perplexiteit waren nooit veraf. In het verhaal van Peter doken tal van referenties op: Steiner, epigenetica,… , maar vooral Boeddha lijkt voor hem een belangrijke leermeester te zijn.    

’s Middags werden we hartelijk ontvangen door Annemie en Konrad – de verantwoordelijken van de dojo in Halle- en ze boden ons een heerlijke, vegetarische maaltijd aan. 

In de namiddag hing Peter een werkvorm op aan het thema van de basisemoties. Waarom voelde ik zo’n weerstand om gestalte te geven aan kwaadheid? En waarom ging het me zo gemakkelijk af om stukjes te schrijven vanuit de emotie ‘verdriet’? Onvermijdelijk word je aan het denken gezet. We stapten afwisselend in de rol van acteur en toeschouwer. Peter trad vanop de zijlijn op als goochelaar. Hoe hij onze gevoelswereld in zijn rol van regisseur openlijk wist te manipuleren, zorgde voor zowel hilariteit als verstomming. 

Is een emotie beleven een toestand van sterke aanwezigheid of net van verstarring en onoplettendheid? 

Zijn emoties onherleidbaar of zijn ze een samenstelling van heterogene componenten? 

Kunnen we het ‘verstand’ en de ‘gevoelswereld’ scheiden? 

Met optische illusies zijn we allemaal vertrouwd, met emoties als inadequate voorstellingen misschien minder. De workshop met Peter zal je in elk geval niet onverschillig laten.